NOTKI O ARTYSTACH  

(10.04.1911 Warszawa – 1980 Warszawa) – artystka malarka i graficzka.

Absolwentka Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie oraz warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Malowała akwarelami, pastelami i farbą olejną. Jej obrazy to kompozycje kwiatowe, martwa natura, pejzaże, portrety oraz kompozycje figuralne. Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie oraz galeriach prywatnych. 

Jej związek ze Skierniewicami jest epizodyczny. Mieszkała tu przez jakiś czas przy ul. Sienkiewicza 8.

(ur. 7.11.1849 Boczki k. Łowicza  – zm. 6.04.1914 Kuklówka k. Grodziska Maz.) 

Studiował w warszawskiej Klasie Rysunkowej i u Wojciecha Gersona. W 1871-75 przebywał w Monachium, gdzie związał się z polską kolonią artystyczną, skupioną wokół Józefa Brandta i Maksymiliana Gierymskiego. W 1875-87 mieszkał w Paryżu. Powrócił do Polski i w 1889 r. osiadł we wsi Kuklówka.

Realizm i wrażliwość na piękno rodzimego pejzażu znalazły odbicie w krajobrazach (Żurawie 1870), a żywiołowy temperament i wirtuozeria formy przejawiły się w przedstawieniach pędzących zaprzęgów konnych (Czwórka 1881) i w scenach rodzajowych o tematyce wiejskiej (Sprawa u wójta 1873, Przed deszczem 1873).

Oryginalność i egzotyka obrazów Chełmońskiego zapewniły mu popularność oraz liczne zamówienia. Po powrocie do kraju ponowne zetknięcie Chełmońskiego z przyrodą (liczne podróże po Ukrainie i Podolu) wpłynęło na odrodzenie jego malarstwa. Do tego okresu należą nastrojowe, liryczne pejzaże ożywione niekiedy motywem dzikiego ptactwa (Kuropatwy na śniegu 1891) i sceny podkreślające związek człowieka z naturą (Bociany 1900, Przed burzą 1896).

Malował sceny rodzajowe, ukazując z dużym autentyzmem życie wsi polskiej i ukraińskiej oraz sceny myśliwskie. W realistycznych, nastrojowych pejzażach z wielką wrażliwością odtwarzał koloryt przyrody. Rzadziej malował portrety. Był doskonałym malarzem koni, sławę przyniosły mu rozpędzone Czwórki i Trójki.

(ur. 15 kwietnia 1878 w Woli Pękoszewskiej, zm. 13 czerwca 1974 w Krakowie) – polska malarka, poetka, pisarka, działaczka społeczna.

Córka Jana Górskiego i Marii z Łubieńskich. Dwór w Woli Pękoszewskiej, gdzie się urodziła był ośrodkiem życia kulturalnego. Przyjeżdżało tu wielu artystów, naukowców i literatów. Częstym gościem był Józef Rapacki i Józef Chełmoński, którzy uczyli ją rysunku i malarstwa.

W 1907 roku Pia zamieszkała w Warszawie, gdzie ukończyła kursy dotyczące zakładania i funkcjonowania ochronek. Współorganizowała Ochronę Towarzystwa Przytulisk Niedoli Dziecięcej w Pałacu Karasia na Krakowskim Przedmieściu, w niej podjęła też stałą pracę. W latach 1914-1918 była wizytatorką miejskich przedszkoli. Specjalizowała się w nauce religii dla dzieci. Fundusze na wyposażenie ochronek pozyskiwała z przyjmowanych zamówień na portrety. 

W 1922 r. zapisała się do szkoły malarskiej Konrada Krzyżanowskiego. Po jego śmierci i likwidacji szkoły została wolną słuchaczką Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Pierwsza wystawa jej prac odbyła się w 1926 roku w Nałęczowie. W 1928 otrzymała brązowy medal Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie za obraz Stasiek z lalką. Kolejny brązowy medal otrzymała na Powszechnej Wystawie Krajowej w 1929 w Poznaniu. 

W 1939 mieszkanie przy ul. Foksal 8, gdzie mieszkała Pia zostało spalone, wróciła więc do Woli Pękoszewskiej, którą opuściła w styczniu 1945 roku. Przeniosła się do Skierniewic, a potem do Milanówka, a w 1947 roku do Krakowa, gdzie mieszkała do śmierci. Jej grób znajduje się na Cmentarzu Rakowickim.

(ur. 17.12.1897 w Skierniewicach – zm. 11.06.1970 w Paryżu) – malarka. 

Córka skierniewickiego fotografa Lipmana Karpa i Bruchy z Ferszenbergów. Studiowała malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. W 1925 r. wyjechała do Paryża, jej prace były wystawione w Salonie Niezależnych, Salonie Jesiennym i Salonie Majowym w Paryżu. W 1931 roku Leopold Zborowski zorganizował jej indywidualną wystawę. W tym samym roku wyjechała do Polski. W roku 1941 zachorowała psychicznie. Po wojnie powróciła do Paryża, gdzie otworzyła pracownię przy Boulevard Saint Germain, skąd została wkrótce usunięta. W 1954 roku przeżyła silny atak choroby. Trafiła m.in. do szpitala Sainte Anne w Paryżu. Zmarła 11 czerwca 1970 r. w Paryżu.

Podczas pierwszego pobytu w Paryżu zafascynowana była kubizmem i efektami kolorystycznymi inspirowała się twórczością Cézanne’a i Sisley’a. Podczas pobytów w szpitalu w Paryżu wykonała wiele rysunków długopisem.

(30.11.1848 Nieborów – 4.09.1921 Kijów) 

Naukę malarstwa rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej, a kontynuował w Akademii Św. Łukasza w Rzymie. Po skończeniu studiów otworzył w Rzymie własną pracownię, zajmował się też nauczaniem rysunku. Od 1888 r. po powrocie do kraju przebywał przede wszystkim we własnym majątku na Białorusi. Często przyjeżdżał do Kijowa, gdzie miał pracownię i uczestniczył w wystawach kijowskiego Towarzystwa Artystycznego. Był też współzałożycielem Towarzystwa Malarzy Kijowskich. Pracował przy malowaniu fresków kijowskiego soboru Św. Włodzimierza, malowideł ściennych w domach i pałacach w Kijowie, w Petersburgu i Moskwie. Jego obrazy przedstawiają przede wszystkim tematy biblijne i antyczne,  tworzył też pejzaże. Był porównywany z Siemiradzkim.

Felicjan Szczęsny Kowarski 

(ur. 8.09.1890 w Starosielcach koło Białegostoku – zm. 22.09.1948 w Konstancinie pod Warszawą) –malarz, rzeźbiarz, prof. malarstwa dekoracyjnego i monumentalnego Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1923-1929), a od 1930 był profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. 

Studiował malarstwo w szkole artystycznej Odesskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych, oraz Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. W 1920 powrócił do Polski. Członek ugrupowań artystycznych Rytm, Pryzmat i Jednoróg.

Oprócz malarstwa sztalugowego, którego charakterystyczną cechą jest monumentalizm formy, wykonał plafony na zamku wawelskim i polichromie kamienic Gizów i Dzianotów na Rynku Starego Miasta w Warszawie. 

W okresie okupacji przebywał w Skierniewicach, skąd pochodzili jego rodzice. 

(ur. 5.02.1865 w Kijowie – zm. 12.09.1946 w Jeruzalu k. Skierniewic) – malarz, rysownik, akwaforcista i literat.

Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Jako stypendysta studiował w Belgii, Szwecji i Anglii, Francji. Odbył podróże do Szwajcarii i Szkocji, Norwegii.

W 1899, po ślubie z Zofią z Sułowskich i zamieszkał w Żytomierzu, a w 1907 w Warszawie, Od 1920 w Lisim Jarze prowadził kursy pejzażu morskiego. Był założycielem i wieloletnim prezesem Koła Marynistów Polskich. Po II wojnie światowej utracił obie pracownie, zarówno w Warszawie, jak i w Lisim Jarze. Przepadła też znaczna część jego dorobku artystycznego. Bezpośrednio po wojnie zaproponowano mu stanowisko rektora Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych w Sopocie (przemianowanej później na Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Gdańsku), jednak ze względu na podeszły wiek nie mógł się podjąć tego zadania. Wkrótce zmarł i został pochowany w Jeruzalu pod Skierniewicami.

Malował przede wszystkim pejzaże – wybrzeża Norwegii, Holandii, Anglii i Francji, krajobrazy alpejskie i podbiegunowe, ale także wybrzeże polskie. Podczas podróży na Krym powstał cykl obrazów ilustrujących Sonety krymskie. „Bitwa po Oliwą” jest najbardziej znanym obrazem jego cyklu obrazów historycznych.

(ur. 21.09.1872 w Wólce Zerzeńskiej koło Warszawy, zm. 17.01.1945 w Skierniewicach) –malarz i ilustrator, wybitny przedstawiciel secesji, wolnomularz.

Urodził się w rodzinie szlacheckiej. W latach 1890-1891 studiował w Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona w Warszawie, a w latach 1891-1893 pod kierunkiem Izydora Jabłońskiego i Jana Matejko w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiował w Monachium i Paryżu. W 1897 r. przebywał na Węgrzech, gdzie Hollósy założył kolonię artystyczną. Od 1898 przez 20 lat mieszkał w Rzymie. Uczestniczył w życiu polskiej kolonii artystycznej w Rzymie. Był współzałożycielem loży wolnomularskiej „Polonia”.

W 1921 powrócił do Warszawy. Od 1925 był profesorem w Szkole Sztuk Pięknych im. W. Gersona w Warszawie, w latach 1933-1934 – jej dyrektorem. Członek Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Wiceprezes Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, założyciel loży masońskiej „Kopernik”. Okres II wojny światowej spędził w Warszawie. Po powstaniu warszawskim przeniósł się do Skierniewic, gdzie zginął w styczniu 1945 od przypadkowej kuli na ulicy.

(ur. 4.08.1909 w Łowiczu, zm. 15.08.1976 w Warszawie)

W roku 1929 rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych im. Wojciecha Gersona, w pracowniach prof. F.S. Kowarskiego i prof. L. Pękalskiego. W latach 1934-1939 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W okresie okupacji Zdzisław Pągowski przebywał w Łowiczu, gdzie zajmował się pracami konserwacyjnymi w kościołach, malował portrety, tworzył ekslibrisy. 

W roku 1945 otrzymał I nagrodę w konkursie na projekt pomnika w Łowiczu, a następnie I nagrodę w konkursie na projekt pomnika w Skierniewicach. W tym samym roku wziął ślub z Haliną Wojdą. Żona była inspiracją wielu dzieł, w tym licznych portretów.

W roku 1948 został kierownikiem Wydziału Kultury Urzędu Powiatowego w Łowiczu, któremu podlegały Skierniewice i Rawa Mazowiecka. 

Zajmował się malarstwem sztalugowym i ściennym oraz rzeźbą. Jego prace przedstawiają architekturę Łowicza i okolic, pejzaż i folklor Ziemi Łowickiej, portrety, zabytki architekturę polskich miast i Kresów Wschodnich. Malował także abstrakcje (Montezuma). 

(15.01.1881 Zapady – zm. 23.08.1942 Zapady) – malarz, rzeźbiarz, społecznik, 

Syn Józefa i Anastazji z Durów. Kształcił się na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Był inicjatorem powstania Muzeum im. Wł. Reymonta w Skierniewicach w budynku cerkwi na Placu Zielonym. Muzeum otwarto w 1926 r., na wystawie znalazł się portret Władysława Reymonta oraz rzeźby postaci z Chłopów autorstwa Petryny. Muzeum jednak szybko zamknięto, a cerkiew rozebrano. Adam Petryna opuścił Skierniewice i zaangażował się w stworzenie Ogniska Księżackiego w Złakowie Kościelnym. Po dwóch latach starań w 1930 r. Ognisko zostało powołane. Zrzeszało ludowych artystów, zarówno malarzy i rzeźbiarzy, jak i tkaczy i twórców wycinanek. W samym 1930 r. artyści Ogniska prezentowali swoje prace na wystawie Komunikacji i Turystyki w Poznaniu, gdzie stoisko otrzymało list pochwalny, na Wystawie Turystyki Polskiej w Warszawie oraz na II Targach Północnych w Wilnie, gdzie otrzymało mały medal srebrny. Ognisko działające w niesprzyjającej atmosferze krytyki, która zarzucała, że wspiera chałupników zamiast zatrudniać bezrobotnych, borykało się z problemami finansowymi. W 1935 r. zostało zlicytowane. Artysta zmarł w Zapadach, został pochowany w Godzianowie.

Jego rzeźby znajdują się w kolekcjach Muzeum Narodowego w Krakowie i Warszawie oraz Łazienkach Królewskich.

(ur. 21.03.1870 w Warszawie –zm. 14 XII 1937 w Warszawie), malarz, krytyk sztuki. 

Kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona. W r. 1889 wyjechał na studia artystyczne do Petersburga, a następnie do Monachium. W r. 1891 osiadł na stałe w Warszawie. Brał udział w wystawach Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych Twórca nastrojowych krajobrazów olejnych, nokturnów, malarz nocy i światła księżyca. 

Zajmował się także projektowaniem domów. Zaprojektował dwór właścicieli majątku Wróblewskich w Olszance koło Skierniewic, wzniesiony w r. 1904 oraz cztery domki letniskowe. Ok. r. 1922 wybudował w Olszance dom i pracownię malarską, gdzie zamieszkał na stałe. 

Nie założył rodziny. Jego bratem był Stanisław, prawnik, Jan (zm. w r. 1949), śpiewak operetki warszawskiej, dyrektor sceny Opery, siostrami m. in. Gabriela Rapacka, żona malarza Józefa Rapackiego (zm. 1964) i Jadwiga (zm. 1944), żona Teodora Herynga.

(19.03.1871 Warszawa – 31.01.1929 Olszanka)

Jeden z najpopularniejszych pejzażystów – „malarz brzóz i liliowych wrzosów". Naukę rozpoczął u Wojciecha Gersona w Warszawskiej Klasie Rysunkowej. Później studiował jeszcze w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie i w Monachium. Kilkakrotnie odbył podróże do Włoch.

Brał udział w licznych wystawach w Polsce i za granicą (w 1900 w Paryżu został odznaczony dyplomem na Powszechnej Wystawie Światowej). Był członkiem grupy „Pro Arte”. Od roku 1907 zamieszkał w Olszance, niedaleko Skierniewic. W jego twórczości dominują pejzaże, malowane realistycznie, z wielkim liryzmem, malował też sceny rodzajowe usytuowane w krajobrazie, portrety i wnętrza. Zajmował się także grafiką, ilustrował książki i czasopisma.

(17.07.1862 Pieczyska – 24.02.1942 Olszanka)

Naukę malarstwa rozpoczął w Warszawskiej Szkole Rysunkowej u Wojciecha Gersona. Studia kontynuował w Monachium, do którego wyjechał na stypendium, tam powstały pierwsze jego obrazy. Był członkiem grupy „Pro Arte”. Głównymi tematami malarstwa Tańskiego były sceny batalistyczne i rodzajowe, a dla zarządu stadniny koni w Janowie Podlaskim wykonał portrety koni arabskich. Pasjonował się również lotnictwem i miał w tej dziedzinie osiągnięcia jako konstruktor. Został pochowany na cmentarzu w Puszczy Mariańskiej.

(ur. 23.05.1903 r. w Skierniewicach – zm. 13.10.1959 r. w Krynicy) malarz, plastyk, fotograf. 

Absolwent Gimnazjum w Skierniewicach. Studiował w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie oraz Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie 

Jego ojciec był maszynistą Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. Po śmierci matki przeniósł się ze Skierniewic do Milanówka. W 1931 r. Tetzlaff z żoną Ziną Fomińską zamieszkał w Łyszkowicach, gdzie zajmował się również chorą siostrą żony i jej małym dzieckiem. W 1934 r. dzięki znajomościom swojego brata Henryka, który był znanym dziennikarzem, otrzymał posadę w dziale propagandy Urzędu Morskiego w Gdyni, gdzie mieszkał do wybuchu II wojny światowej. W czasie wojny wrócił do Łyszkowic, a następnie zamieszkał w Łowiczu, gdzie przez 20 lat prowadził własne fotolaboratorium.

Zmarł 13 października 1959 r. w Krynicy, podczas pierwszego dnia pobytu na urlopie wypoczynkowym, na który pojechał pierwszy raz w życiu. Został pochowany na cmentarzu ewangelickim w Łowiczu.

Jego akwarele i pastele przedstawiają zabytkową architekturę Krakowa, Warszawy, namalował Katedrę w Oliwie, Spichlerz w Gdańsku. Obrazy olejne to głównie pejzaże z okolic Łowicza i portrety. Z okresu powojennego zachowały się jego prace rysowane ołówkiem.

(ur. 5.05.1899 Warszawa – zm 15.12.1972 Skierniewice)

Artysta, farmaceuta. Członek Ogólnopolskiej Grupy Artystów Plastyków Zachęta, mieszkał w Skierniewicach przy ul. Floriana 4. Żonaty z Zofią Kazimierą z d. Bankiewicz, ogrodniczką.

(ur. 6.02.1876 r. Skierniewice- zm. 28.01.1950 r. Milanówek) 

Pochodził z rodziny kolejarskiej. Od 1899 studiował w warszawskiej Szkole Rysunkowej, a w latach 1901-04 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1904 wrócił do Warszawy.

Artysta awangardowy, niezwykle barwna postać warszawskiego świata artystycznego. Od 1905 r. wystawiał swoje prace w galerii Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. W 1917 został członkiem ugrupowania Plastycy Awangardowi, a w 1919 prezesem Klubu Futurystów. Rok później wraz z Wacławem Roguskim, Szczęsnym Rutkowskim, Wacławem Wąsowiczem, Janem Żyznowskim i Jerzym Zarubą utworzył warszawską grupę Formistów skupiającą artystów awangardowych. Od 1924 r. należał do Stowarzyszenia Artystów Polskich „Rytm”, a w latach 30. należał także do awangardowych ugrupowań „Praesens” i „Plastycy Nowocześni”. 

Nagrodzony brązowym medalem na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929 r.). Otrzymał złoty medal na Światowej Wystawie „Sztuka i Technika” w Paryżu (1937 r.).

Jego malarstwo to portrety, pejzaże i martwe natury. Inspirowała go sztuka secesji, twórczość Paula Gauguina, Władysława Ślewińskiego, Cézanne'a.

(ur. 1903 w Skierniewicach-1986 ) – karykaturzysta, aktor mimiczny

Jego pierwsze karykatury przedstawiały żołnierzy stacjonujących w Skierniewicach podczas pierwszej wojny światowej. Po pierwszej wojnie światowej Ignacy opuścił Polskę. Udał się do Berlina a następnie wyjechał do Paryża, gdzie rozpoczął karierę pod pseudonimem Eddie Vitch. Tu otarł się o największych artystów straconego pokolenia, między innymi Gertrudę Stein i Pabla Picassa. W 1 połowie lat 30. wykonywał karykatury sławnych klientów Brown Derby, restauracji, w której stołowały się gwiazdy Hollywood. Z tego czaqsu pochodzą karykatury legend filmu – Greta Garbo, Jean Harlow, Marlene Dietrich, Clark Gable, James Cagney i Gary Cooper. Każdy, kto był kimś chciał mieć swoją karykaturę na ścianie Derby. Historyk i filmoznawca Marc Wanamaker uznał Vitcha za jednego z największych artystów karykatury, najlepszego w historii Brown Derby i historii Hollywood. Rozpoznawalną cechą jego karykatur było to, że wpisywał inicjały portretowanej osoby w kontur twarzy.

W Hollywood Vitch występował jako mim na scenie w Teatrze Tingle-Tangle, grał też niewielkie role w filmach, m.in. Charlie Chan w Paryżu (1935). Zagrał także w The Body Said No! (1950), The Good Beginning (1953), Vijf jaar Vlaamse (1958) and serialu telewizyjnym Chelsea at Nine (1958).

W 1960 przeniósł się z rodziną do Australii. Wkrótce potem wycofał się ze sceny. Nigdy nie przestał rysować. Zmarł w 1986, w wieku 83 lat.

(ur. 1874 w Skierniewicach, zm. 1937 w Warszawie) – malarz, pejzażysta.

W 1897 ukończył Szkołę Rysunkową w Warszawie, studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego. Był uczniem Jana Stanisławskiego. Do Warszawy powrócił w 1905. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, Stowarzyszenia Artystów Odłam, Pro Arte, Mazovia i Koła Marynistów Polskich. Ilustrował miesięcznik literacko-artystyczny „Sfinks”.

Zmarł 31 stycznia 1937. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.